11-20 brzuszków

Przysiady na srebrnym ekranie: wzmacnianie narracji i charakterów

Wstęp

Przysiady, będące kwintesencją ćwiczeń fitness, na przestrzeni lat zagościły w wielu narracjach filmowych, ukazując hart ducha, determinację, a czasem nawet dawkę humoru. Od montaży ćwiczeń na kamienistych terenach po intensywne ćwiczenia wojskowe – przysiady w filmach często służą podkreśleniu sprawności fizycznej lub determinacji postaci. Zagłębmy się w fascynujący świat kina, aby odkryć rolę przysiadów w różnych narracjach filmowych, ilustrując to mieszanką kultowych momentów filmowych.

Część I: Montaż szkoleniowy

Seria Rocky (1976-2018)

Seria „Rocky”, prawdopodobnie jedna z najbardziej kultowych serii w historii kina, przedstawia Sylvestra Stallone przechodzącego rygorystyczne programy treningowe, obejmujące intensywne sesje przysiadów. Sekwencje te odzwierciedlają niezłomną determinację i siłę woli Rocky'ego Balboa. W „Rocky IV” (1985) jest kultowa scena, w której Rocky wykonuje przysiady wiszące w stodole, podkreślając swoją surową siłę i determinację, zestawione z zaawansowanym technologicznie treningiem stosowanym przez jego przeciwnika, Ivana Drago.

Dziecko za milion dolarów (2004)

W „Million Dollar Baby” Clinta Eastwooda przedstawienie przysiadów jest świadectwem przejścia Maggie Fitzgerald (w tej roli Hilary Swank) od nowicjuszki do doświadczonej bokserki. Sekwencje przysiadów w jej montażu treningowym podkreślają jej rosnącą siłę i determinację, pięknie oddając jej podróż w kierunku samopoznania i wzmocnienia.

Część II: Szkolenie wojskowe

Oficer i dżentelmen (1982)

Film przedstawia wyczerpujące szkolenie kandydatów na oficerów lotnictwa Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, a główny bohater Zack Mayo (Richard Gere) poddaje się wyczerpującej rutynie składającej się z przysiadów i innych ćwiczeń. Sekwencje te podkreślają hart ducha fizycznego i psychicznego niezbędny do odniesienia sukcesu w wojsku, przygotowując grunt pod przemianę Zacka ze zbuntowanego kadeta w zdyscyplinowanego oficera.

GI Jane (1997)

W tym filmie Demi Moore gra porucznik Jordan O'Neil, pierwszą kobietę, która przeszła szkolenie w charakterze żołnierza US Navy SEAL. Przysiady zajmują ważne miejsce w surowym reżimie treningowym, który znosi, symbolizując jej determinację do przełamania barier związanych z płcią i udowodnienia swojej wartości w sferze zdominowanej przez mężczyzn.

Część III: Komedia i przysiady

Pamiętniki księżniczki (2001)

W beztroskim podejściu do przysiadów Mia Thermopolis, grana przez Anne Hathaway, w humorystyczny sposób zmaga się z zajęciami wychowania fizycznego, na których wymaga się od niej robienia przysiadów. Ta scena, choć komiczna, ukazuje także początkowy dyskomfort i niezręczność Mii w jej nowo odkrytej roli królewskiej, przygotowując grunt pod jej ostateczną przemianę.

DodgeBall: prawdziwa historia słabszych (2004)

W tej komedii postać White Goodman, grana przez Bena Stillera, w komiczny sposób ma obsesję na punkcie swojej sylwetki, prezentując serię śmiesznych i przesadzonych sekwencji przysiadów. Sceny te służą ośmieszeniu próżności i płytkiej natury bohatera, oferując komiczną ulgę, jednocześnie podkreślając jego absurdalność.

Część IV: Przysiady jako studium charakteru

Amerykański psychol (2000)

W mrocznej satyrycznej odsłonie film rozpoczyna się od Patricka Batemana, granego przez Christiana Bale’a, wykonującego serię porannych ćwiczeń, w tym przysiadów. Scena ta, zestawiona z poranną rutyną Batemana, ma na celu podkreślenie obsesji bohatera na punkcie wyglądu fizycznego i powierzchowności, nadając ton filmowej krytyce materialistycznego i narcystycznego społeczeństwa lat 80.

Klub walki (1999)

W brutalnym przedstawieniu przysiady stanowią część brutalnego reżimu treningowego podziemnego klubu walki, którego członkowie, w tym główny bohater (Edward Norton), angażują się w intensywne ćwiczenia fizyczne. Sekwencje przysiadów i innych ćwiczeń symbolizują dążenie bohaterów do odkrycia siebie i wyzwolenia z ograniczeń doczesnego życia.

Część V: Kształtowanie podróży bohatera

Strzałka (serial telewizyjny, 2012–2020)

W tym serialu telewizyjnym postać Oliver Queen, grana przez Stephena Amella, wykonuje wyjątkową odmianę przysiadów, „Salmon Ladder”, w ramach szkolenia na strażnika Green Arrowa. Sceny te podkreślają jego sprawność fizyczną i poświęcenie, budując jego osobowość jako superbohatera gotowego stawić czoła przestępczemu półświatkowi.

Lara Croft: Tomb Raider (2001)

Angelina Jolie, grająca kultową postać Larę Croft, wykonuje serię forsownych przysiadów, zawieszona na uprzęży bungee. Ta sekwencja ukazuje zwinność i siłę Croft, czyli cechy, które definiują jej postać jako nieustraszoną i zdolną poszukiwaczkę przygód.

Wniosek

Przysiady, choć są prostym ćwiczeniem, były wykorzystywane w filmach do przedstawiania szerokiego wachlarza narracji, od ukazania determinacji i odporności postaci po momenty komicznej ulgi. W dramatach i filmach akcji przysiady często stanowią kluczową część montaży szkoleniowych, podczas których bohaterowie przekraczają swoje granice, rzeźbiąc nie tylko swoje ciała, ale także osobowość i przeznaczenie.

Sekwencje te przemawiają do widzów, często stając się decydującymi momentami podróży bohaterów. Od nieustannej pogoni Rocky'ego Balboa za zwycięstwem po przełomową podróż porucznika Jordana O'Neila w „GI Jane” przysiady służą jako motyw wizualny, ucieleśniający ducha wytrwałości i transformacji.

Co więcej, w komediach sprytnie zastosowano przysiady, dodając narracji odrobinę humoru, często kosztem postaci skłonnych do próżności. Funkcjonują także jako narzędzie do badania charakteru, dając wgląd w psychikę złożonych postaci, jak widać w „American Psycho” i „Fight Club”.

W narracjach o superbohaterach przysiady pomogły w ukształtowaniu podróży postaci przekształcających się w potężne siły, gotowe stawić czoła złu i szukać sprawiedliwości. Portrety te nie tylko podkreślają fizyczne możliwości postaci, ale także podkreślają ich podróż do samopoznania i ewolucji.

W ten sposób przysiady w filmach wykraczają poza swoją rolę zwykłego ćwiczenia fizycznego, przekształcając się w potężne narzędzia narracyjne, które podkreślają łuki charakteru, podkreślają rozwój osobisty, a nawet oferują komentarz społeczny. Dzięki różnorodnym przedstawieniom tego ćwiczenia filmom udało się wynieść skromną pozycję siedzącą do poziomu symbolicznego, wplatając ją płynnie w gobelin kinowej opowieści, wzmacniając w ten sposób narracje i dodając głębi bohaterom i ich podróżom.